Ben doktor olmadan ölme

(Kısa bir hikâye)

Yedi yaşındaydı. İlkokul ikinci sınıfa gidiyordu. Gözleri çok güzeldi, mavi ve yeşil arası bir tonda.

Çevreyi pek fazla umursamazdı veya öyle görünüyordu. Çevresi onu Nazlı Gül olarak tanımlarlardı. 

Dedesi nefesim derdi, Diğer torunu Yağız içinde; Soluğum. Yaşama güçlerim diye eklerdi.

Tabi iki torun da nefes ve soluğun aynı anlama geldiğini bilmiyorlardı.

Kıskançtı dedesinin nefesi, bayağı kıskançtı.

Kendisinin sevilmesini ve ilgilenilmesini isterdi, dikkat çekme veya dikkatlerin üzerinde olması onu mutlu ederdi, tıpkı annesi gibi.

İlgilenmeyenlere verdiği ceza daha da ağırdı. O da ona hiç ilgi göstermez topluluk içinde o var mı yok mu belli etmezdi.

Çocukluğu anneannesi ve dedesiyle beraber geçti. El bebek gül bebekti.

Dedesi nefesim okuyacak vatana, millete ailesine yararlı bir doktor olacak, biz yaşlanacağız kızım tedavi edecek bizleri derdi.

Yağmur’du adı. Aynı bardaktan boşanırcasına yağan yağmur gibiydi. Onun gibi güçlü, onun gibi cezalandırıcıydı.

Annesi bir gün iş dönüşü anneannesine üzüntülü ses tonu ile mesai arkadaşının annesinin ölümünü anlatıyordu. Hastalanmış doktor getirmeye zamanları olmamış, doktor yetişseymiş, kurtarılabilirmiş!!!

Kadın hemen ölmüş.

Kalp krizini tarif ediyordu anne.

Arkadaşının annesi kalp krizini atlatamamıştı.

Yağmur hikâye kitabıyla meşguldü.

Çevresindekiler öyle zannediyorlardı.

Yüzünün hatları gerildi, ayağa kalktı, koştu anneannesinin boynuna sarıldı. Kucakladı öptü, yüzünü okşarken; Anneanneciğim sakın ben doktor olmadan ölme emi, yoksa seni kurtaramam!

Çevresinde bulunanlarda şaşkınlık son haddindeydi.

Yakınlarında olanlar Yağmur’a bakarken Yağmur tüm koruyuculuğu ve şefkati ile ölmesini istemediği anneannesinin yüzünü okşuyordu.

Sevdim seni mavi gözlüm,

Gözün için, yüzün için.

Hepsinden daha önemlisi

Kalbimdeki yerin için.